December 2024.   De winter komt eraan.  

We hebben vorige week volop genoten van zon en verrassend hoge temperaturen. Topdagen om in de tuin heel wat en hopelijk de laatste karweien af te ronden, voor de winter zich van zijn slechte zijde laat zien.                                                                                                                    Ik heb dan ook een ultieme keer het gras gemaaid en vooral bladeren geveegd. Ik heb mij wel duizend keer afgevraagd waar die vandaan blijven komen. Ze lijken wel ieder jaar exponentieel toe te nemen. Gelukkig heeft de ervaring mij geleerd om niet te snel bladeren te verwijderen. Soms waait de noordwestenwind hen vaak naar het zuiden. Ze vliegen dan langs de lagergelegen taluds de weg op. En dat scheelt een hoop werk nadien.                                                                                                                                                                                                Ik heb mij ook een beetje langer ingehouden waardoor er minder blad aan de bomen hing. Zo was ik zeker dat wat, na het zware veegwerk, nog naar beneden moest dwarrelen zo goed als bijna niets was. Kortom na jaren van ervaring en ondervinding krijg ik eindelijk het vegen van bladeren, zonder extra energie te investeren, onder de knie. Ik heb dit jaar ook voor de eerste maal al de dakgoten die leiden naar de watervaten voor het sproeiwater van de tuin, afgesloten. Op die manier krijg ik geen bladeren, takjes, mos of ander klein vuil in mijn reservoirs en hoef ik ze minder snel te kuisen.                                                                                                                                              Daarenboven merkte ik op dat het eventueel stoppen met opvangen van regenwater voor de tuin, tijdens de periode van bladverlies van de bomen, geen invloed had op het waterdebiet op het einde van de winterperiode. Kortom zelfs zonder die, ongeveer 60 dagen afsluiten van  de watertoevoer, zijn de vaten vol en meer: ze zijn volledig gevuld met proper water als resultaat. De watertoevoer van het dak, dat dient voor binnenshuis, wordt niet afgekoppeld omdat deze toevoerleidingen voorzien zijn van filters. Daarnaast klauter ik minstens om de drie weken op het dak en reinig de dakgoten. Een klus waar ik naar de nabije toekomst een andere oplossing moet voor vinden want in mijn oude dag zie ik mij niet meer op het dak sukkelen. 

De bossen zijn ondertussen een beetje gefatsoeneerd. Dode en zieke bomen zijn weggehaald en onder de bomen is met de bosmaaier het onkruid een kopje kleiner gemaakt. Hoewel we hier spreken over grote oppervlaktes, toch is het snel en goed gegaan. Dankzij het zware opkuiswerk de allereerste jaren en de tweejaarlijkse onderhoud is dit werkje nu een kolfje naar mijn hand. Het vergt enkel een jaarlijkse discipline want anders is het aanvankelijke harde werk voor niets geweest. En wanneer ik een vuil oud ventje zal zijn, dan zullen deze plekken weer overgelaten worden aan de natuur en opnieuw verwilderen.                                                                                                Ondertussen gaat het opruimen van de door de kever aangetaste sparren verder. Vorige week heb ik samen met mijn klushulp nogmaals een tiental sparren gekapt. Maar ondertussen worden de vrij gekapte plaatsen verder omgetoverd tot mooie en fijn om te vertoeven plekken. Het reeds opgestarte voedselbos kreeg een opfrisbeurt. Ongewild groen werd verwijderd; tussen de struiken en bomen werd gemaaid en extra bomen werden aangeplant. In het verlengde van het voedselbos hebben we een terras aangelegd waarrond bomen, struiken en bloemen werden gepositioneerd. Al zeg ik het zelf: het oogt zeer mooi en professioneel.

Hopelijk bouwt volgende lente een groen tapijt rond het terras en steken de bloemen hun kopjes fier uit en groeien de boompjes tot in de hemel. Het zal misschien nog een aantal jaren geduld vragen om echt in het groen te vertoeven maar desalniettemin zie ik mij hier volgend jaar al heerlijk verpozen. De twee ligstoelen die al jaren ergens in een verloren hoekje zijn weggeduwd, zullen uiteindelijk hun plaatsje gevonden hebben. Binnenkort tronen ze in volle glorie op dit terras.                                                                                                            Als het weer het toelaat bouwen we achter dit terras nog een bergplaats. Hier kan alles wat nodig is om het vertoeven op en rond dit terras aangenaam te maken , dan worden opgeslagen. Tegelijkertijd zal het schuurtje dienen om weerom water op te vangen. Water dat nodig zal zijn tijdens droogteperiodes om het voedselbos en het groen rond het terras te sproeien. Het materiaal om deze stalling te bouwen is ondertussen reeds ter plaatse. De sparren bieden genoeg hout om als basis voor de opbouw van de schuur te dienen. Zo zien jullie dat we weinig laten verloren gaan van wat de natuur ons biedt. Zo zou het altijd en overal moeten zijn.     

Ondertussen nadert de winterperiode. Météo France geeft voor het einde van de week temperaturen om en bij het vriespunt. De volgende week verwittigen ze voor sneeuw en ijzel op de weg. Anne en ik zullen dit weekend de nodige boodschappen doen om een eventueel winteroffensief te doorstaan. Ik hoop dat we eindelijk nog eens insneeuwen om dan te genieten van de witte isolatie en stille eenzaamheid.                                                                                                                                                                                                                      Waar ik wel voor vrees zijn twee bomen waar we beiden heel fier en blij mee zijn: onze palmboom en de mimosa (foto's). Het zijn twee bomen die elk voor ons veel betekenen. We koesteren ze volop. Ze houden beide van warme temperaturen en schuwen duidelijk de vries. Anne en ik hopen dan ook dat deze voorspelde aanvang van de winter niet hun ondergang zal inluiden. Ik heb ze de vorige winters telkens ingepakt maar nu zijn ze zo groot geworden dat het een onmogelijke taak geworden is. Ze staan beiden wel aan de zuidkant en op een lagere talud waardoor ze beschermd zijn van de gure noorderwind wat hun kans op overleven groter maakt. Ik hoop dat de winterprikken kort, licht en minder intens zijn dan de vorige jaren. De klimaatopwarming zou hier misschien toch eens een positieve rol kunnen spelen.

Die enkele zonnige warme dagen gaven ons de mogelijkheid om het domein winterklaar te maken. Met de hulp van mijn klusjesman zijn de nodige zware karweien afgewerkt en gelukkig ben ik steeds vergezeld van mijn trouwste dikke vriend: Wannes. Hij volgt mij als mijn schaduw en sleurt overal zijn bal mee. Elke talud biedt hem de mogelijkheid om zijn bal te laten rollen waarop ik die hem moet terug smijten. Het is voor hem een spelletje maar vooral een bewijs van zijn betrokkenheid en vriendschap. En mocht ik niet snel genoeg reageren dan legt hij zijn bal waar hij weet dat ik moet passeren. Soms ligt de bal op gevaarlijke plaatsen, zoals aan de voet van de ladder of langs de boomzaag. Dankzij zijn balspel moet ik attent blijven en dat is soms nodig, zeker als het werk een automatisme wordt.

Anne, ik en Wannes zijn klaar voor de winter. Het domein is winterklaar. De natuur mag zijn winterjas aandoen en uitrusten van een mooie, warme en gezellige zomer en een prachtig najaar. Wij nestelen ons binnen de muren van ons kleine huisje en genieten van de heerlijk houtkachelwarmte en de geborgenheid van onze berg.