Even in Vlaanderen.

Januari is weer voorbijgevlogen en dus maak ik van deze korte koude weerperiode gebruik om jullie op de hoogte te houden van ons doen en laten. Het zonnetje scheen regelmatig en vriestemperaturen hebben we niet gehad. Tijd dus om de tuin verder voor te bereiden op de komende lente. Ik heb, samen met Leo, onze tuinman, hier en daar nog een boompje gekortwiekt en nieuwe bomen aangeplant.                Anne en ik kiezen uiteraard voor fruitbomen. Twee nieuwe notelaars (okkernoot) en  een Chinese kweepeer hebben onder andere ons nieuwe voedselbos vervoegd. Voorlopig doet het nieuwe voedselbos meer denken aan een "Mini-Europa" maar zoals vake zei: "geduld is een mooie gave."                                                                                                                                                                                                                    Als ik aan Anne vertel waarom ik die boom of struik daar plant, moet ze altijd lachen. Ik zwaai dan blijkbaar met mijn handen zo wijd open, om aan te tonen hoe groot al dat aangeplante groen wel zal worden.  Ze zegt dan onmiddellijk dat het nog vele jaren zal duren voor we over een bos kunnen spreken maar toch vindt ze mijn enthousiasme geweldig. Ik besef dat een buitenstaander raar opkijkt als ik spreek over ons nieuwe bos terwijl hij nu; door een ogenschijnlijk open ruimte wandelt. Maar ik weet zeker dat de volgende lente al duidelijk zal  tonen wat waar groot zal worden. Natuurlijk moet je blijven werken en aanplanten in een juist opgestart tuinproject. Zo moeten er de volgende weken nog heel wat bloembollen geplant worden en zal er hier en daar kruiden moeten gezaaid of uitgeplant worden. Maar dat vind ik juist het toffe van zo een onderneming: het groeit en verandert van jaar tot jaar tot wijzelf, Anne en ik, zo oud geworden zijn dat het bos ons voorbijraast.

Het weekend van 26 januari ben ik een paar dagen naar Vlaanderen afgereisd. Eén keer per jaar komt de familie, langs mijn moederszijde, bijeen. Het etentje wordt telkens georganiseerd door mijn nicht Fabienne. We lunchten, zondagmiddag, in het restaurant-hotel Van der Valk in Mechelen, onze heimat. Een uitgebreid buffet van voorgerechten, hoofdschotels tot en met dessert, koffie en versnaperingen verwende ons. Het is echt een Bourgondisch feest in wat vroeger de roemrijke stad van de Bourgondische Nederlanden was. Onze familie hoort  thuis in dit prachtige kader. Het was een fijn weerzien met de neven en nichten en zeker met de tantes en nonkels.                    Omdat de tijd voor niemand stilstaat, zijn deze bijeenkomsten heel belangrijk geworden. Niets is oneindig en daarom en misschien, een laatste keer, kunnen we samen lachen, genieten en ditjes en datjes uitwisselen. Ik heb genoten van de vele korte babbels over het reilen en zeilen van de aanwezige familieleden. Het zijn mooie ogenblikken die nogmaals het belang van gezin en familie benadrukken.            Het is natuurlijk niet altijd rozengeur en maneschijn maar tijdens deze luxelunch werden de problemen terzijde geschoven en telde grap en lach. En misschien valt zo een klein probleem in het niet tussen visschotel en rijstpap. Het was kortom dik in orde. Dankjewel Fabienne.

De andere dagen verzorgde mijn broer mijn verblijf. Mijn kamer en bedje stonden vrijdagavond op mij te wachten en de ontvangst was heel hartelijk. Die avond zijn we samen een frietje gaan halen en hebben we tijdens en na het eten uitgebreid bijgepraat  De volgende dag trakteerde hij mij op een meer dan uitgebreid ontbijt. Speciaal voor de Franse broer had hij zachte sandwiches en américain in huis gehaald, niettegenstaande de grote keuze aan charcuterie die verder stond te pronken op de tafel. Ik heb gesmuld alsof het mijn laatste maaltijd was. Zijn twee jongste dochters vergezeld van hun vriend genoten ook van de Breugheliaanse tafel. Het was een gezellige en vrolijke boel, zonder enig ochtendhumeur.                                                                                                                                                                            De zaterdagnamiddag waren we allemaal uitgenodigd bij zijn oudste dochter en haar echtgenoot voor de aperitief en een verzorgd avondmaal. Maar ook mijn zus wenste ons te ontvangen bij haar nieuwe vriend thuis. Dus besloten mijn broer en ik een uurtje vroeger te vertrekken om bij hun langs te gaan. Voor mij was het de eerste kennismaking met haar nieuwe partner.                                                      Mijn zus opende speciaal een fles Blanquette en vergezelde deze met een lekker hapje. De kennismaking verliep heel goed, trouwens wie ben ik om haar geluk in de weg te staan. Haar amant is een rustige, aangename heer waar ik gemoedelijk mee kon babbelen. Na de korte kennismaking reden we samen verder naar mijn broer zijn oudste dochter. Hier wachtte heerlijke champagne, kaas en salami op ons. Het werd een zeer geanimeerde avond met smakelijke gesprekken en heerlijke anecdotes. Kortom het was een groots weekend in Vlaanderen met veel dank aan mijn broer en zijn gezin voor het hartelijke en lekkere verblijf. 

Wanneer ik terug in Carcassonne landde, stapte ik voldaan in mijn wagen. Op de terugweg bewonderde ik de Pyreneeën en voelde dat ik hier thuishoor. Ik was verheugd als ik onze oprit opreed en Wannes mij huppelend, jankend en kwispelend welkom heette. Anne moest Wannes zijn blijheid laten voorgaan en verwelkomde mij als de zotte Wannes zijn dansje voorbij was.                                                            Gelukkig zag onze viervoeter er opnieuw goed uit want vlak voor ik vertrok lag hij een aantal dagen te zieltogen in zijn mand. Zijn heupen zijn zwaar aangetast en dankzij de zware medicatie van de veearts beterde hij vlug. Tot de avond voor mijn vertrek jankte hij nog van de pijn maar de ochtend nadien kon hij met mij opnieuw op, weliswaar, zeer korte wandeling. Dankzij de zorgen van Anne tijdens mijn verblijf in Vlaanderen, rustte Wannes goed uit en was zijn gezondheidstoestand bij mijn aankomst, redelijk goed.                                                        Hij is nu negen jaar en een paar maanden en heeft zijn beste tijd gehad. De veearts vertelde ons dat we ons moeten aanpassen aan zijn toestand. Dus geen grote wandelingen, geen voortdurend spelen met de bal en zeker geen wilde dingen uithalen waardoor hij kort moet draaien en bewegen. Niets doen dat schadelijk is, of kan zijn voor zijn gewrichten. Voor mij is dat een grote aanpassing maar nood breekt wet. Ook voor mij komt deze verwittiging op tijd en heb besloten om het werken veel rustiger aan te pakken. Mij leuze is nu: "wat vandaag niet gedaan is, is voor morgen." En ja, dat voelt goed aan ondertussen.                                                   

Wat mij en Anne zorgen baarde, na mijn reis naar Vlaanderen, was het nieuws dat onze loodgieter nog steeds niet was langsgekomen. Onze filters, ultravioletlamp waren toe aan vervanging en tegelijkertijd kon hij de druk op het water controleren. Het is geleden van einde september dat ik hem de eerste maal hieromtrent contacteerde. Ondertussen zijn we bijna vijf maanden ver en heeft die paljas ons fijn aan het lijntje gehouden. Meerdere malen telefoneerde ik hem en bevestigde hij mij dat hij die namiddag en anders absoluut de volgende morgen zou langskomen. Telkens stuurde hij zijn kat en liet het zelfs na om ons te verwittigen van zijn grootse afwezigheid. Ik kan niet anders, dan besluiten dat die gast ziek is in zijn hoofd en wij dringend moeten uitkijken naar een andere loodgieter.                                       Ik zou er zelf al durven aan begonnen zijn ware het niet dat bij de laatste vervanging van de filters, de loodgieter zelf veel problemen had om alles weer waterdicht af te sluiten.                                                                                                                                                                            Jawel, er komt meer bij kijken dan alleen maar drie filters vervangen. De pomp moet stilgelegd worden, het water moet afgelaten worden, de druk moet op nul gezet worden en dan pas kan je de filters één voor één vervangen. De nieuwe filters moeten juist zitten vooraleer ze aan te draaien en één filter moet eerst even weken om mooi aan te sluiten aan de bovenkant van zijn behuizing. Ditmaal moest ook de ultravioletlamp vervangen worden en dat was de allereerste keer. Dus ik was niet zo scheutig om aan deze taak te beginnen als hobbyist en al zeker als leek in loodgieterij. Ook Anne had mij tijdens een paar gesprekken laten aanvoelen dat ze liever had dat ik zelf niet zou beginnen klussen.                                                                                                                                                                                                          Teruggekomen uit Vlaanderen belde ik de loodgieter een allerlaatste maal en opnieuw maakte hij een duidelijke afspraak en alweer kwam hij niet opdagen. Als ik hem berichtte, was zijn antwoord dat hij moeilijkheden had met een boiler en dus geen tijd had gehad. Maar de gepatenteerde leugenaar maakte een nieuwe afspraak waarop ik schreef dat het de zoveelste valse belofte zou zijn. Mijn gevoelen was juist.                                                                                                                                                                                                                                       Deze week reed ik naar Esperaza als ik plots langs de weg een beschilderde auto zag staan. De afgebeelde waterkraan op de zijkant van de wagen liet er geen twijfel over bestaan, een loodgieter. Het was een ouder man uit Quillan. ik stopte en vroeg hem of hij veel in de buurt werkte. Hij antwoordde positief waarop ik hem mijn waterprobleem uitlegde. Zij laconiek antwoord was : "Alleen filters vervangen?" En hier maakte ik uit op dat we moeilijk een loodgieter zouden vinden om dit kleine werkje uit te voeren. Ik aanvaardde zijn kaartje en reed verder boodschappen doen.