Vorige week zijn wij, onze tuinman Leo en ikzelf, begonnen aan het vellen van tientallen sparren. het Erebor-bosje achter ons huis, is het eerste aan de beurt en hier staan nog zo een dertigtal sparren. Ik had er eigenhandig al vijftien gekapt en verwerkt. Leo had er zin in maar vooraleer aan de dagtaak te beginnen, reden we eerst naar Arterris in Chalabre om een paar zakken potgrond te kopen.

Arterris is de naam van een groothandel voor landbouwers Vroeger was hier de Gammvert maar de gerant ging op pensioen en dus verdween de winkel. Enige tijd later opende dan in dezelfde ruimte Arterris zijn deuren. Ze verkopen hier alles wat een veeboer, groenteteler, of fruitboer nodig heeft en het liefst in grote hoeveelheden. Gelukkig kan de particulier hier ook terecht, maar je vindt hier dan ook niet alles wat je anders in een klassiek tuincenter zou aantreffen. Ik kocht hier wel vorige lente een enorme drinkbak voor koeien die nu bij ons in de tuin dienst doet als vijver. Veel steviger als de vijverfolie maar uiteraard minder gemakkelijk hanteerbaar. 

Om die reden koos ik een plaats tussen de rotsblokken voor het huis. Hier verplaatste ik heel wat stenen en creëerde een grote opening waar de drinkbak juist zou inpassen. De bodem effende ik met zand en grond en hierop plaatste ik een houten vloer om de ondergrond extra stevig te maken. De drinkbak rolde mooi in de door mij gemaakte opening tussen de rotsstenen. 

Hier met vijverfolie werken, zou onbegonnen werk geweest zijn en vandaar mijn zoektocht naar uit, harde materialen voorgevormde vijvers. Ik bladerde door het internet, catalogussen en tuinfolders maar vond geen geschikte vijver/watervergaarbak. Tot ik op een dag, zonder te beseffen dat de Gammvert waar ik vroeger vaste klant was, niet meer bestond, en dus de nieuwe winkel Arterris binnenwandelde. Een vriendelijke dame verwelkomde mij en begreep dadelijk mijn verwarring. Toch liet ze mij zien dat er nog steeds heel wat gelijkenissen waren met de vroegere zaak en ik, als particulier, ook bij hun terecht kon voor een groot gamma aan tuinproducten. Het was dankzij haar rondleiding dat ik plots oog in oog kwam te staan met de geweldige drinkbak. Ik vroeg de charmante dame naar de prijs en twijfelde geen seconde na haar antwoord. We hadden een drinkbak als vijver vooraan in onze tuin.

Ik heb toen lang gesnuisterd in de nieuwe winkel en mij ook een zak potgrond aangeschaft. Wat later bleek dat deze teeltaarde de beste was die ik mij tot dan had aangeschaft. En ik ben absoluut geen chauvinist maar de potgrond bleek dan nog uit Gent afkomstig te zijn. Sindsdien koop ik al onze potgrond in de Arterris in Chalabre. En ja de dame is nog steeds vriendelijk.

Wanneer al de zakken teeltaarde van 70liter waren uitgeladen en op hun plaats gezet, zijn Leo en ik gestart met boshakken. Ik zaagde de sparren om terwijl Leo met een koord ze in de juiste richting liet vallen. Wat een plezier om zo te werken. Als je alleen bent, moet je eerst een spie uitzagen aan de zijde waar de boom moet vallen. Dan moet je aan de andere zijde ter hoogte van je spie zagen om de valrichting van je boom te bepalen. Acht op de tien vallen dan waar je ze wil hebben en met de andere twee bomen wring je je in bochten en vervloek je alles en iedereen in een hele grote omgeving. Nu was er geen enkel probleem en eens de spar op de grond lag, zaagde ik al zijn takken af terwijl Leo ze verzamelde. Met de boomstammen bouwde hij een ruimte waarin hij al het overige hout bijeen duwde. Hij kroop gezwind over de omheining om de takken met zijn volle gewicht en al dansend aan te stampen. Heerlijk om dat ongenaakbare jonge geweld bezig te zien. Het riep heel wat herinneringen op bij mij maar ja, ieder zijn tijd zeker. 

Zonder veel omzien en aan een hoog tempo velde en ontmantelde ik de ene spar na de andere terwijl Leo bouwde en stapelde. Met een korte pauze op de middag, werkten we tot 16u. Toen verplichtte mijn lichaam mij om te stoppen. Leo kuiste alles op en telde de sparren die we hadden geveld. Twaalf bomen hadden we klein gekregen en nog veertien anderen wachten dor en schraal hun toer af. De omheining , die de tuinman gebouwd had, was zo goed als vol en dus zullen we de volgende keer een nieuwe moeten fabriceren. Ik deed op mijn duizenden gemakken de toer van wat overbleef van het sparrenbos en wees vier bomen aan, die de hoeken zouden vormen van de nieuwe ruimte waarin we al het gekapte hout zouden verzamelen van onze volgende slachtoffers. Leo merkte ze met een kruis. We ruimden nadien moe maar tevreden onze spullen op. De volgende afspraak is volgende dinsdag en we hopen dan klaar te zijn met dit bosje of toch bijna...

Verder verliep onze week zoals altijd: rustig en met kleine beetjes. Het aanpassen aan het ouder worden, is moeilijker dan ik dacht en lichaamsproblemen door "versleten" komen meer en meer om de hoek kijken. Gelukkig vinden we altijd de juiste oplossing en hebben we geleerd te leven op het ritme van de seizoenen. Heel vaak denken we ook aan de innerlijke mens en gaan we regelmatig op restaurant. Dikwijls zijn we op stap met ons tweeën maar ook met de vrienden genieten we van een dinertje.

Zo zijn we vorige maandag met vieren 's middags gaan uit eten in Carcassonne. Het restaurant"4temps" bevindt zich in de nieuwe stad en is gekend om zijn mooi en aangenaam terras. Wel hebben wij voor een tafeltje binnen gekozen omdat er een felle, koude wind stond. Het is een klassieke brasserie waar je de oude waarden terugvindt. De klassieke banketten, oude stoelen, karaffen kraanwater en vintage tafelservies zijn hier ostentatief aanwezig. Ook een open keuken waar chef-kok, hulpkok en keukenmedewerkers naast elkaar de verschillende gerechten bereiden, toont het hart van dit restaurant. Intussen bekommeren de welgekende traditionele maître, sommelier en garçons zich om ons. Het heeft iets die oude klassieke gebruiken en zeden. De menu stelde de degelijke Franse keuken voor met gerechten zoals een pot au feu of een koninginnehapje. We hebben ons dan ook uitgebreid verwend.

Het leven verloopt nu zachtjes in dit zuidelijke deel van Frankrijk en ik ben er absoluut niet wrevelig om. De dagen lengen en de temperatuur stijgt langzaam maar zeker en vooral: het toeristisch seizoen is nog niet begonnen. Toch wordt alles stilletjes wakker en begint het bij veel handelaars, vooral in de horeca, te kriebelen. We staan op de drempel van de lente en voor ons is dit de eerste periode van het jaar om rustig te genieten van alles wat Katharenland ons te bieden heeft. Tot en met de paasvakantie blijven we gespaard van de grote horden reizigers die niet alleen het land overspoelen maar ook onze berg te fiets, te voet of met de kampeerwagen. Ik klaag niet want zij zijn broodnodig voor een groot deel van de inkomsten van heel wat volk om en rond Carcassonne. Wij genieten nu van deze mooie streek en houden ons dan rustig tot na de zomervakantie. Dan kunnen we opnieuw volop smullen van al dat heerlijks dat hier wordt aangeboden.

Genieten en vrij leven: wat een luxe.