30 juni 2024. Boek en bezoek.

 

 

Het was een toffe, drukke week. Maandag hebben we overdag een paar boodschappen gedaan want diezelfde avond arriveerden een koppel vrienden. Ze reizen met de caravan en hadden zich geïnstalleerd op de camping van Puivert. Sinds vorige zomer is deze camping, die in handen was van de gemeente Puivert, verkocht aan privéondernemers. Onze vrienden vertelden ons dat sinds de verkoop alles op wieltjes loopt en dat eindelijk het sanitair proper en in orde is. Ik heb gehoord dat de nieuwe eigenaars al een camping uitbaten in Mirepoix en dat ook hier alles tiptop is. Hieruit blijkt nogmaals dat er een groot verschil is in beleid tussen publieke en privéondernemingen.

Het was een tijdje geleden dat we de kameraden nog gezien hadden en dus werd er veel bijgebabbeld. Niettegenstaande hun lange afwezigheid herkende onze Wannes dadelijk de geur van hun hond en het was dus een kwispelend weerzien. Gelukkig zijn ze beiden al op oudere leeftijd en bleven bijgevolg gelukkig de zotte spelletjes uit.                                                                                                                                Onze vrienden zijn , zoals wij, ook erg bezig met tuinieren en daarom werd er veel aandacht besteed aan onze nieuwe grote werken. Ze bevestigden dat het een titanenwerk is en dat het resultaat zeker mag gezien worden. Ik verwonder mij nog elke dag over de transformatie die het gekapte sparrenbos heeft ondergaan. De moestuinbakken floreren volop. De boontjes dragen heel wat bloemetjes  en dat belooft voor binnenkort. De tomatenplanten zijn flink gegroeid en dragen reeds hier en daar vrucht. De courgetten zullen weldra kunnen geoogst worden. Elke geplante struik en boom in het nieuwe voedselbos is in goede doen. Geen enkel nieuw plantje is verloren gegaan. Ik vind dat we veel, vlug en vooral ster(c)k werk hebben geleverd. Ik ben dan terecht heel fier op onze nieuwe tuinbedden en voedselbosje.

Woensdagochtend zijn we samen naar de markt in Quillan geweest. Het is geen grote markt maar je hebt van alles wat. Kleding, antiek, huishoudartikelen, lokale kazen en bio-groenten. Vorig jaar zijn er nieuwe bio-boeren begonnen in de vallei voor onze berg. Ze hebben de weides ingepalmd naast en van de vroegere bed en breakfast "La Peyrousse". Ze hebben hier aanvankelijk een container geplaatst en deze nadien overdekt. Het regenwater van dit dak vangen ze op in een waterzak van wel dertigduizend liter, want ook zij zijn niet aangesloten op het waternet van de gemeente.                                                                                                                                                              Verder hebben ze tot op heden de helft van de weideoppervlakte omgetoverd in een moestuin. Ze verkopen hun groenten op de lokale markten en ook hier op de markt van Quillan. We kwamen de nieuwe bio-boeren en tegelijk onze buren, hier nu voor de eerste keer tegen. We kochten groenten en maakten tegelijk kennis met hen. Het zijn op het eerste gezicht fijne mensen en ze hebben duidelijk bio-kwaliteitsgroenten. We hebben afgesproken om later elkaar beter te leren kennen en indien mogelijk rechtstreeks bij hen groenten af te nemen.

Op de gezellige en knusse markt in Quillan staat ook een tweedehands boekenverkoper. Aan dit kraam kan ik en eveneens Anne niet passeren. We snuisteren in zijn bakken boordevol boeken en zoeken onze gading. En ja, we vinden wel altijd wat. Anne is vooral op zoek naar historische romans terwijl ik nog steeds geschriften wil vinden over de mysterieuze Aude met als hoogtepunt het geheim van Rennes-le-Chateau. Over dit onderwerp zijn tientallen zo niet honderden boeken geschreven waar Feniciers, Romeinen, Wisigothen, Tempeliers en Katharen allemaal ten tonele verschijnen. Na zoveel jaren van lezen, bezoeken en lezingen bijwonen, vernam ik een aantal jaren geleden dat er ook een boek over Rennes was verschenen waarin wordt uitgelegd dat het geheim van dit dorpje en haar priester in de sterren zou te zoeken zijn. De titel is "Le tombeau de Virgile" en zou reeds in 1990 uitgegeven zijn.                                                                  Het boek met crème witte kaft lag hier nu voor mijn ogen uitgestald tussen "Het heilig bloed en de heilige graal" van Henri Lincoln en "Le secret de Saunière" van Jean Luc Robin, die ik beiden persoonlijk heb ontmoet. Gelukkig viel het boek mij op omwille van zijn witte verschijning tussen de donkere kaften van de twee andere boeken. Ik nam het in mijn handen en opende het op de eerste bladzijde omdat ik weet dat de verkoper hier steeds, in de rechterbovenhoek zijn verkoopprijs in potlood vermeldt. Ik zag 37 euro geschreven staan. Ik bladerde verder en merkte dat het slechts het eerste deel was van een uit drie boeken bestaande publicatie door dezelfde schrijvers. Ik legde het zeldzame boek weer op zijn plaats terwijl Anne mij aankeek en zei dat ik het moet kopen als het mij echt interesseert. Ik nam het opnieuw in mijn handen en treuzelde even. ik hield het dan hoog voor mijn borst terwijl ik naar de verkoper wuifde en hem zei dat ik zijn prijs te hoog vond en of hij er iets aan kon doen. "Mijn laagste prijs is dertig euro," weerklonk het luid. Ik schudde met mijn hoofd en uitte mijn ongenoegen met een verraste maar triestige blik en na wat over en weer gepalaber, kocht ik het uiteindelijk voor 25 euro.

Ik ben heel tevreden want ik weet dat deze uitgave heel zelden te vinden is, laat staan te koop. Ik weet uit goede bron dat volgens deze schrijvers en onderzoekers van het boek, zij de schat van Abbé Saunière uit Rennes-le-Chateau zouden hebben gelokaliseerd dankzij de ontrafeling van de vele sleutels die zowel Saunière als Poussin (17de eeuwse schilder) hebben achtergelaten. Het zou te maken hebben met sterrenconstellaties en hun weerspiegeling op de aarde in de omgeving van het mysterieuze dorpje. Waarom de schat dan ook nog niet is gevonden niettegenstaande zij ervan overtuigd zijn dat ze de juiste plaats hebben aangeduid, is ook voor mij een raadsel en vandaar de tweede interesse voor dit boek. Kortom deze lectuur kan mij misschien weer een ander uitgangspunt bieden in mijn zoektocht naar het geheim van priester Saunière en het grote geheim van Rennes-le-Chateau.

Donderdag zijn onze vrienden vertrokken na een lekker etentje op woensdagavond zoals naar traditie in hotel de France bij Didier in Chalabre. Het was weerom een fijn weerzien en na hun vertrek hebben wij terug de draad opgepikt van onze dagelijkse bezigheden.        Vrijdagochtend rond 10u arriveerde Leo en samen hebben we de laatste sparren op de tweede talud platgelegd en opgeruimd. Er rest ons enkel nog heel wat opkuiswerk en dan kan de mooiste uitdaging beginnen: namelijk het herinrichten van de vrijgekomen ruimte. Anne en ik hebben wel wat ideeën maar ze toepassen vraagt heel wat vindingrijkheid en tijd. Ik wil vooral een ruimte die weinig of geen werk meer vraagt nadien en zichzelf mettertijd ontwikkelt zoals ze oorspronkelijk door ons werd ontwikkeld.

Leo in ik zullen vanaf dinsdag 2 juli de derde talud met afgestorven sparren aanpakken. Gelukkig zijn er hier maar een twintigtal getroffen door de letterzetter en hopelijk is deze klus dan ook sneller geklaard. Hier gaan we met de vrijgekomen ruimte verder niets meer doen dan gewoon de natuur zijn gang laten gaan. Het is trouwens een deel van ons domein dat we tot op heden enkel hebben proper gemaakt en verder niets.                                                                                                                                                                                                                        Dus de natuur is hier altijd heer en meester geweest en zal mettertijd de sparren spontaan vervangen door, naar ik denk, essen en kleine eiken. Maar dat zal voor de nieuwe eigenaars zijn om te aanschouwen want de tijdlijn van de natuur is duidelijk anders dan die van de mens. Spijtig maar zo werkt het nu eenmaal op onze blauwe aarde. Ik hoop tegen het einde van de zomer klaar te zijn met de dode sparren om mij dan opnieuw honderd percent te focussen op de moestuinen het onderhoud van het domein.

Ik wil dan eindelijk zoals de natuur het wil: gewoon meedrijven op het ritme van de opeenvolgende seizoenen met jaar in en jaar uit dezelfde gang van zaken maar steeds een beetje gemakkelijker om toch zo tenslotte volop te kunnen genieten van onze inspanningen en investeringen op dit kleine stukje grond.