Novembermaand.

Ik ben deze novembermaand 65 jaar jong geworden. Ik ben nu, vijfenzestig plus, gepensioneerde, bejaarde, oudere van dagen, hoogbedaagd maar vooral nog min of meer springlevend. Ik heb ook heugelijk nieuws: vanaf nu en dit voor de eerste maal in mijn reeds zo lange leven moet de Belgische staat mij betalen. Jawel volgende maand ontvang ik voor de eerste keer mijn ouderdomspensioen. Een vuile naam maar toch zo plezant om de "plus" te zien op de bankrekening. Wist u dat het eerste pensioenfonds in het leven werd geroepen door Otto van Bismarck (rijkskanselier van het Duitse Rijk) in 1889. Dankzij deze sociaal voelende man kunnen er miljoenen mensen genieten van een plusminus zorgeloze oude dag, hoewel? Hierover ga ik niet verder uitweiden; er is reeds genoeg papier en inkt aan dit onderwerp verloren gegaan.

Anne en ik hebben deze fijne gebeurtenis in alle rust en kalmte gevierd. Een lekkere champagne vergezeld van heerlijke hapjes met nadien een geweldige filet américain of tartare de boeuf  à la mode de Belgique, door ons Anneke bereidt, met zelfgemaakte en in ossewit gebakken frietjes. Het goddelijke gerecht werd vergezeld van een fles pinot noir Bourgogne. Dit is voor mij de uitgelezen wijn. En als afsluiter een dikke crème met warme chocolade en slagroom. Het ijs wordt door mij zelf gedraaid en ik, persoonlijk, verkies vanille, chocolade-, mokka en pistachesmaak. Ik heb graag vier dikke bollen, veel warme saus en een ferme massa slagroom in een voor mij, door Anne speciaal gekochte bokaal. In de wijde omgeving ben ik voor dit dessert berucht. Veel restaurants hebben zelfs een grotere ijscoupe aangeschaft om mij te kunnen bedienen. Maar ondertussen werd deze coupe bij de horeca in Puivert en omstreken een voltreffer.

Ik heb veel verjaardagwensen ontvangen via de elektronische weg en dat deed mij veel plezier maar ik ontving minder klassieke verjaardagskaarten dan vorig jaar. Op zich is dat niet abnormaal maar toch: ik hou nog steeds van de oude verjaardagskaart. De veertien dagen rond mijn verjaardag haast ik mij dan naar de brievenbus om eventuele kaartjes met grote fierheid binnen te brengen. Vooreerst raden wie de wensen zou verzonden hebben, om nadien sereen de enveloppe te openen en aangenaam verrast te worden door de prentjes, muziek, en lieve boodschappen. Het ene kaartje is al zotter dan het andere maar ik koester ze allemaal. En daar ligt het verschil met de digitale prent: de kaartjes pronken nog een maand later op de buffetkast. Waarom? Ik vind ze persoonlijker. De verzender heeft zich geen moeite of tijd bespaart om mij zijn genegenheid te tonen. Zelf uitgezocht in de winkel of op internet, een met de hand geschreven boodschap en de tijd genomen om de kaart te posten, vind ik, getuigt van waardering. Niet dat internetwensen minder waard of gemeend zijn maar het kaartje vind ik nog steeds toffer om te krijgen. Dank trouwens aan iedereen voor jullie wensen en grappen.

Ben ik nu op deze pensioengerechtigde leeftijd wijzer? Uiteraard niet maar het is wel een ogenblik waarbij je even stilstaat bij je verleden en overblijvend stukje leven. Ik ben rustiger geworden en trager, kan putten uit heel wat ervaringen en herinner mij heel wat uitspraken die ik als tiener, jong volwassene en man van middelbare leeftijd heb geuit en die ik nu vaak heroverweeg. Misschien schuilt de verworven wijsheid in de vele gebeurtenissen die ik heb meegemaakt, ervaren en uitgevoerd. Dit bedoelen ze waarschijnlijk met levenswijsheid en dat is opnieuw voor elkeen anders. Wat ik wel opmerk is dat in onze huidige maatschappij niemand op deze rijkdom zit te wachten waar bij ons veel vroeger en bij andere culturen de kennis of raad van de oude man of vrouw steeds welkom was en is.                                          Onze maatschappij is natuurlijk technisch erg gevorderd ondertussen en de opkomst van kunstmatige intelligentie maakt het erkennen van de wijsheid van ouderen extra moeilijk en misschien wel overbodig. Ik hoop dat dit maar een tijdelijk fenomeen is want waarom zou oude wijsheid, jonge inspiratie en gedocumenteerde computerkennis niet kunnen samengaan. De toekomst zal het uitwijzen en de jongere generaties zijn aan zet.

Ondertussen kabbelen de dagen verder op onze berg. De werken op ons domein lopen stilaan naar hun einde. Een tiental bomen moeten nog gekapt worden. Veel boomstammen moeten verzaagd worden tot brandhout en netjes opgestapeld worden. Deze moeten drogen en zullen over een tweetal jaren klaar zijn om ons warm te houden tijdens de winter.                                                                                              Twee weken terug heb ik een order geplaatst bij een bouwmaterialenbedrijf en ik hoop dat ze deze week leveren. Ik heb een ton grind besteld om onze oprit en wandelpad opnieuw te bekleden. Met de hulp van mijn hulp, Leo, zullen we deze grind met kruiwagen en schop verspreiden. Het wordt een lastige karwei maar nadien zullen we weer jaren rustig op en af de oprit hunnen rijden.                                        Ik heb een vijftigtal meter schrijnwerkersplanken besteld. Deze moeten dienen om de oude, versleten en zelfs verrotte planken in de moestuin te vervangen. Ik wil alle tuinbakken vernieuwen en zaai- en plantklaar maken tegen volgende lente. Weer een werkje waardoor ik de volgende tien jaren zonder problemen zal kunnen planten en zaaien zonder zorgen.                                                                                 Verder wil ik in het nieuwe voedselbos, dat de aangetaste en verdorde sparren vervangt, een overdekte ruimte bouwen om ligstoelen en ander tuingerief in op te bergen. Het dak van de opbergplaats kan tegelijkertijd regenwater opvangen dat kan opgeslagen worden in regentonnen. Dit water bevindt zich vervolgens in de nabijheid van de nieuwe aangeplante struiken en gewassen zodat deze gemakkelijk bewaterd kunnen worden. Deze materialen, dakbedekking, latten en stenen worden hopelijk ook deze week geleverd.                      Tenslotte bestelde ik nog houten tegels en een ton zand om in datzelfde voedselbos een terrasje te plaatsen. Al deze werken moeten klaar zijn rond half december zodat Anne en ikzelf rustig de winter kunnen tegemoet zien.

Er wacht ons nog heel wat werk. Maar ik hoop dat na deze noeste arbeid ik de volgende jaren meer op mijn lauweren kan rusten. Vooral die verdomde kever die de sparren heeft aangetast en gedood heeft ons flink wat parten gespeeld. Toch vind ik dat het gedane werk een geweldig resultaat heeft opgeleverd. Als ik met onze Wannes de toer doe van het domein dan is er veel veranderd op zeer korte tijd. De sparrenbossen hebben plaats gemaakt voor een voedselbos en open ruimten die binnenkort worden gedomineerd door enkele fruit- en notenbomen. Over enkele jaren zal de transformatie compleet zijn en is de voor en na onmiskenbaar volledig anders. Het is vreemd hoe een gekapt sparrenbos kan plaats maken voor een ruimte van fruit, groenten en opbrengstbomen. Geduld is nu de boodschap en vanaf volgende lente hoop ik enkel nog te moeten onderhouden en dan kunnen Anne en ik eindelijk van een oude, rustige dag genieten.