De laatste bezoekers zijn vertrokken en we zijn weer eventjes onder ons. Vooral onze Franky herneemt weer zijn getrouwe gewoontes want wanneer er nog maar één iemand door het poortje komt, vlucht hij weg. Zolang het bezoek aanwezig is, verstopt hij zich. Enkel wanneer hij denkt dat de weg vrij is, sluip hij op kousenvoeten uit zijn schuilplaats en haast hij zich naar zijn eetkommetje. Tot op heden hebben slechts enkele bezoekers een glimp van hem opgevangen.

Onze kleine tijger is duidelijk nog niet over zijn trauma. Mensen en honden zijn nog steeds zijn vijanden en daar heeft hij een goede reden voor. Als klein katje werd hij, door hen, van zijn moeder gescheiden en moest hij alleen de wijde wereld intrekken. Gelukkig ontmoette hij wat later Anne en was zijn hongerprobleem snel opgelost. Stap voor stap bouwde Anne aan zijn vertrouwen en vandaag is hij de meest huiselijke poes die ik ooit heb gekend. Zelfs met onze Wannes heeft hij een mooie relatie. Franky zoekt onze Wannes op als hij zin heeft om door de tuin te crossen en die oude hond laat er zich telkens aan vangen. Hij loopt dan achter onze Franky maar beseft goed dat hij het pleit nooit kan winnen.

Het kleine poesje heeft zijn thuis gevonden en voelt er zich helemaal op zijn gemak. Zelfs zo goed dat hij met mij en Wannes op avondwandeling vertrekt. Stipt om 17.15u zoekt hij mij op dan weet ik dat we op weg moeten. We lopen dan samen tot in het bosje achter de woning en daar rusten we even op het bankje. Franky is de eerste om plaats te nemen op de bank maar laat juist genoeg ruimte voor mij. Wannes vleit zich neer voor mijn voeten. Nadien wandelen we naar de wei en Franky loopt dan als een bezetene voorop en wacht ons op, daar waar we altijd omkeren. Hier rusten we even en zitten we alle drie naast elkaar op een zelfgebouwde zitplaats. Vanaf deze rustplaats hebben we zicht op de wei en de bossen erachter. We mijmeren dan alle drie over onze dag en wat hij voor ons in petto had. Het is dan dikwijls heel stil  en twee paar oren staan kaarsrecht en draaien onvermoeid heen en weer. Ik spits zelf mijn oren maar weet dat ik niet hoor wat onze twee huisdieren opvangen. Soms kort, maar vaak zitten we hier lang stilletjes te genieten.

Na de overpeinzing wandelen Wannes en ik langs de weg naar beneden tot in de eerste bocht. Franky mag niet mee want we willen hem leren de baan te vermijden. Deze weg is niet altijd even rustig en elke passage is gevaarlijk voor een kat. Hij wacht dan braaf op ons achter het poortje. Wanneer we terug binnenkomen, springt hij op om Wannes te doen verschieten en begint opnieuw een achtervolging. Het is mooi om die twee dan bezig te zien. Ze zijn elkaar waard en daarom noem ik Wannes: onze deugniet en Franky: onze kapoen. En ze kennen beiden duidelijk hun koosnaam.

Tussen de bezoeken door is het werken geblazen. De natuur staat niet stil en dus moet ik regelmatig grasmaaien en vooral bosmaaien. Tegelijkertijd vraagt de moestuin ook de nodige aandacht. Ik mag zeker niet klagen. We hebben onze eerste boontjes gegeten en er al een heel deel ingevroren. Ik heb verschillende soorten zoals boterboontjes, snijboterboontjes, klassieke prinsessenboontjes en een nieuwe soort staakbonen namelijk Heldabonen. Ze hebben zeer grote, lange vruchten. Ze lijken op groene asperges maar met knobbels dan. Of ze goed van smaak zijn, zal ik jullie later vertellen want we hebben er voorlopig nog geen gegeten. ik heb ook de klassieke snijbonen op staak maar die zijn wat later geplant en dragen nu enkel  bloemetjes.

De courgettes doen het goed en de eerste zijn geplukt. Wel zoek ik zelf een mannelijk bloem om de weinig vrouwelijke bloemen te bevruchten. Uit ervaring weet ik dat ik hierdoor de oogst opdrijf in plaats van enkel de insecten hun werk te laten doen. Niet dat de beestjes het slecht doen, maar zoals velen onder jullie zelf al gemerkt zullen hebben, zijn er veel minder insecten. En van jaar tot jaar wordt het erger. Gelukkig wonen wij nog middenin de natuur en is de daling bij ons minder uitgesproken, toch is het verschil met een tiental jaren geleden heel duidelijk.

Trouwens als ik terugdenk aan mijn jeugdjaren dan herinner ik mij dat als we op reis gingen er in elk tankstation langs de autostrade een emmer water met een spons ter beschikking van de autobestuurders stond. Dat was toen geen overbodige luxe. Regelmatig kuiste mijn vader de voorruit af want zijn zicht werd belemmerd door de tientallen vuile plekken nagelaten door aangereden insecten. Vandaag kennen de kinderen dat niet meer. Het ene toevallige plekje op de voorruit is snel weggevaagd door sproeiers en ruitenwissers.                   Dus doe ik het werk van de insecten die de mens traag maar zeker aan het uitroeien is. Velen weten dat niet maar zelfs de mug helpt mee aan de bestuiving van bloemen. Toch vliegen we momenteel heen en weer over de Camargue met bakken vol sproeimiddel om de tijgermug uit te roeien. Tegelijkertijd sterven de andere soorten muggen en ook andere insecten de verdelgingsdood. De mens is blijkbaar nooit geleerd en het punt van "no return" klaar en wel overschreden ondertussen.