Het is weer even sinds ik onze laatste gebeurtenissen heb verteld. Ondertussen is ons domein zo goed als in tweeën gesneden. De everzwijnen kunnen nu nog enkel hun gang gaan op het door ons voor hen opengelaten deel van de grond. Elke talud is in de helft afgebakend door draad en een houten palissade en zelfs de prairie beneden aan de straatkant is afgesloten.                                                Een zestigtal palen en een kleine tweehonderd meter groene afspanningsdraad zijn opgebouwd op een paar dagen tijd. Ikzelf heb een paar poortjes in elkaar geknutseld waarvan er ondertussen reeds drie dienst doen. Twee andere moeten nog gemaakt, gevernist en opgehangen worden. Jawel vijf poortjes voor vijf taluds. Elk poortje moet nog één laagje extra vernis krijgen en dan zijn we weer gerust voor een aantal jaren of: er moet een grote, agressieve beer met zijn volle gewicht één van de toegangen naar ons gedeelte van het domein rammen. Ik sluit, sinds hun verschijning op onze eigendom niets meer uit, des te meer omdat de jacht in onze vallei sinds dit jaar verboden is.

Ik heb jullie al verteld dat we nieuwe buren hebben en die houden en kweken raspaarden. Omwille van deze dieren mag er niet meer gejaagd worden op onze berg. De buurman heeft een akkoord gesloten met de jagers. De gemeente Puivert, die ook nog bossen bezit in de vallei, heeft zich hierbij aangesloten. Via de gemeentesecretaris heb ik vernomen dat ze op onze berg en in de aanpalende vallei een beschermd stuk natuur zouden willen creëren. Het is nu alleszins heerlijk om op zaterdag en zondag onze berg op te wandelen.              Het is stil want de colonnes van jagerjeeps zijn verleden tijd. Geen op en af gerij, geen geroep, gekrijs en gefluit meer om verdwaalde honden terug te vinden en geen schoten meer rondom onze woning. Ik ben heel blij dat na bijna twintig jaren schrik voor ongevallen en vooral dronken jagers in commandostijl, de volledige rust is weergekeerd.                                                                                                              Het gevolg is wel dat herten, vossen, en vooral everzwijnen deze rustplaats snel gevonden hebben. Wij hebben ons ondertussen snel aangepast aan de nieuwe situatie en kunnen er ons zeker in vinden. Zelfs onze Wannes is ondertussen gewoon aan de poortjes. Als hij zijn behoefte wil doen dan snelt hij naar één van de poortjes en wacht op mij om ze open te doen. Elke dag doen we samen de toer van de eigendom. We plassen beiden zoveel mogelijk langs de rand van ons territorium om de everzwijnen te kennen te geven dat ze vanaf deze geur de grens overschrijden. Of het helpt weet ik niet maar baat het niet dan schaadt het niet.

We hebben deze week opnieuw een elektriciteitspanne gehad. Het begon allemaal op donderdagavond tijdens een etentje op restaurant  (Le local) in Puivert. Rond negen uur viel het licht uit terwijl we genoten van ons voorgerecht. Aanvankelijk dacht ik dat het een fout in de keuken was waardoor de elektriciteit uitviel. Een drietal keren na elkaar ging het licht aan en uit maar dan bleek alles weer in orde.          De bazin, Marina, kwam ons verwittigen dat ook hun keuken was stilgevallen en daardoor onze hoofdschotel wat vertraging opliep. Anne en ikzelf vonden dat niet erg want het flesje wijn smaakte ons en dus wat meer pauze deerde ons niet. De tapas die we hadden gekozen als hoofdschotel, stonden net op tafel als we opnieuw in het donker werden gezet. Wij aten rustig verder terwijl weer een paar keer de stroom aan- en afsloeg. Marina wendde zich plots naar de andere gasten om hen te melden dat ze het restaurant moest sluiten want de keuken kon op deze manier niet verder werken. Alle aanwezige gasten bleven heel rustig, dronken hun glas of fles heel kalm uit en verlieten de zaak met de belofte in de week weer te keren om te betalen. Want ook de elektronische kassa lag natuurlijk uit. Ik stelde Marina voor om, na wij onze tapas hadden verorberd, cash te betalen maar ze was teveel aangedaan om nuchter te reageren. De tranen stonden in haar ogen en we probeerden haar, samen met haar echtgenoot, te troosten maar tevergeefs. We verlieten het restaurant en in het pikdonker reden we naar huis.                                                                                                                                                                                  Thuis was er ook geen elektriciteit en dus kropen we dadelijk onder de wol. Rond vier uur 's ochtend werd Anne ongerust, stond op en belde de pechdienst van Edf, onze elektriciteitsmaatschappij. Een vriendelijke dame meldde haar dat de panne zou opgelost zijn tussen acht en tien uur 's morgens.                                                                                                                                                                                             Rond negen uur was er gedurende een halfuur stroom om dan weer uit te vallen tot drie uur in de namiddag. Opnieuw hadden we te maken met een panne van achttien volle uren. Opnieuw heb ik onze noodbatterij moeten uithalen. Gelukkig had ik deze bij voorbaat opgeladen en wisten we dat we onze gsm's en eventuele diepvriezers konden aansluiten. Toch deed deze tweede panne ons terug nadenken over de toekomst. Het veranderende weer en de vele hevigere buien en rukwinden zullen ons ook in de volgende maanden en jaren parten spelen. Een verwittigd man is er twee waard. Anne en ik gaan dus op zoek naar een extra hulpmiddel om onafhankelijke stroom te leveren.

De paddenstoelentijd is aangebroken. We hebben voorlopig weinig last van de plukkers. Andere jaren staan ze met tientallen wagens langs de kant om in de privébossen rondom ons huis op zoek te gaan naar zwammen. Toen was er natuurlijk niemand om hen tegen te houden. Gelukkig waagden ze zich niet zo gauw in onze directe omgeving want Wannes liet zich graag gelden en zowel Anne als ik weerhielden hem absoluut niet.                                                                                                                                                                                  Gelukkig kennen wij nog een aantal plekjes waar zwammen als paddenstoelen uit de grond schieten, en die leveren ons zo nu en dan een mooi mandje vol. Ditmaal vonden we een groot aantal Hoorn des overvloed of in het Frans: Trompette de la mort. Ze kregen deze naam omdat ze rond Allerheiligen hun kopjes boven steken. We hebben ze samen gekuist en Anne heeft ze gedroogd en lichtjes gemalen. De potjes staan nu mooi te pronken tussen de andere specerijen want ze zullen vlug een puree of een lekker stuk vlees kruiden.                        De beroemde cêpe of eekhoorntjesbrood is deze herfst moeilijk te vinden. Een kameraad wist mij te vertellen dat het te vochtig is voor deze champignon en dus zeldzamer in onze streek dit jaar. Nochtans de paddenstoelen groeien overal en in alle soorten maar om dan zo maar in het wilde weg en zonder echte degelijke kennis van de soorten te gaan plukken en bereiden is een slechte zaak. Dit jaar zijn er weer eens slachtoffers gevallen omdat ze zomaar paddenstoelen aten zonder voorafgaandelijke informatie.                                          Daarenboven speelt de natuur een verschrikkelijk spel en komen de zwammen altijd in dubbel: een goede en een slechte. Beiden lijken zo goed op elkaar dat enkel een specialist ze uit elkaar kan houden en dus is vergissen heel gemakkelijk. En soms kost die vergissing de wilde plukker zijn leven.                                                                                                                                                                                                    Gelukkig zijn wij beiden, niet zo zot van champignons en is onze drang om te zoeken, plukken en bereiden niet zo groot. En meer, als we ze vinden, vragen we professionele raad en kunnen we met een rustig gemoed aan de slag. Een extra plus is: we lusten beiden heel graag de Parijse champignon.                                                                                                                                                                                                              Alles gaat verder zijn gewone gangetje en de moestuin doet het nog steeds verrassend goed. We hebben nog dagelijks een paar tomaten, de paprika's en aubergines groeien nog en zelfs de knipsla in de serre staat er weer mooi bij. De wortelen zijn klaar om getrokken te worden en het witloof wacht om in emmers in het donker gezet te worden. Ik heb deze week de laurierhaag gesnoeid en de weides zijn bijna gemaaid. Een paar bomen moeten nog ingekort worden voor de winter, er moeten er nog enkele aangeplant worden en dan wachten er mij nog een paar kleinere klussen vooraleer we met een gerust hart de donkere dagen kunnen tegemoet treden.                                                                                                                                                                                                                                                                            Het leven kabbelt rustig voort, de natuur beveelt het ritme en moeder aarde draait onverstoord verder en wij proberen te leven in harmonie met het land en zijn verborgen sereniteit. Maar de wereld waarin we leven maakt juist dit heel moeilijk en die wereld staat het eigenlijk niet toe omwille van de eventuele gevaarlijke onafhankelijkheid. Toch werkt het voor ons bevrijdend en geniet ik verder van deze unieke kans die mij geboden is.