Vrijdag, de langste dag en het begin van de zomer, hebben we gevierd met vrienden. Na een rustige wandeling door onze tuin, hebben we lekker gegeten en hebben we de fijne dag afgesloten met een tas koffie en een Belgische praline. De zonnewende was opnieuw grondig geheiligd. Anne en ik hebben alles opgeruimd en zelfs nog afgewassen vooraleer voldaan in onze zetels te ploffen. Voor het slapengaan, deed ik zoals gewoonlijk een korte wandeling met onze Wannes. Er was veel wind en daardoor was ik niet zeker of ik wel muziek hoorde. Muziek? Eigenlijk alleen de bassen van de hedendaagse protestmuziek. 

De volgende ochtend wekte ik Anne en die zei dadelijk dat ze tijdens de nacht duidelijk de bassen had gehoord. Ik haastte mij het balkon op en luisterde aandachtig maar...niets. Enkel tijdens de ochtendtocht met onze Wannes werd het mij pijnlijk duidelijk: er was een rave party bezig op de col. Ik vloekte luidkeels omdat ik besefte dat ons weekend gedeeltelijk naar de knoppen was. En dat wel omwille van dit uitzinnige en eentonige lawaai. Ze beginnen gewoonlijk vrijdagavond rond 18u en spelen onophoudelijk die doef-doef muziek heel het weekend tot maandagochtend 09.00u. Het volume schommelt van gemiddeld naar heel luid en waarom ze dat doen is mij een raadsel. Gelukkig horen we tijdens de rustigere sessies het geluid niet als we binnenshuis blijven. Door de nieuwe ramen is de woning veel beter geïsoleerd en kunnen we even op adem komen. Maar als de deejay de volumeknop helemaal opendraait, zijn we nergens meer veilig en is het om de muren op te lopen. 

De allereerste keer dat we geconfronteerd werden met dit fenomeen was 19 jaren geleden. We waren juist verhuisd en tijdens onze eerste zomermaand, op een vrijdagavond, hoorden we 's nachts ineens de muziek. Anne en ik veerden recht in bed, keken elkaar aan en vreesden het ergste. Ik dacht dat er ergens in de bossen in onze omgeving een discotheek verstopt lag. Het leek mij logisch omdat dan de overlast van geluid, lawaai van klanten en andere gangbare zaken rondom het nachtleven geen hinder vormden voor de maatschappij. We wisten beiden heel goed wat dit allemaal inhoudt. We hebben alle twee, jaren rondgetoerd in dit milieu. Ik huiverde bij de gedachte. Hadden wij een huis gekocht vlakbij een muziektent zonder het te weten? Als dat waar was dan zouden we geen enkel weekend nog gerust zijn.                                                                                                                                                                                                                                    De volgende ochtend merkte ik tot mijn vreugde dat het om een rave party ging op onze col. De opluchting was wel van korte duur als wij beiden vernamen dat zo een bijeenkomst een heel weekend non-stop doorgaat. Via via begrepen we later dat dit  meerdere keren per jaar op deze col plaatsvond. Gelukkig kende het geen grote toeloop van volk en bleef het feest heel beperkt. Daarenboven had de jeugd een niet zo goede locatie uitgekozen omdat ze neerstreken in jachtgebied wat betekende dat ze tijdens het jachtseizoen hun ding niet konden doen. Wij waren dus een stuk gerustgesteld want die zes maanden zouden al zeker stil blijven. 

Nu zijn we zoveel jaren later en weten we ondertussen hoe de rave party's in hun werk gaan en wanneer we ze mogen verwachten. We hebben ook al enkele keren de politie gebeld want sinds een aantal jaren worden die party's verboden. Verscheidene keren werd door de arm der wet ingegrepen en stopte het feest of ging het gewoon door maar met het geluid op een laag pitje. Ik ben trouwens al een paar keer tot bij hen gewandeld om te pogen de organisatie op andere gedachten te brengen maar dat is waanzin. Wie ben ik voor hen en wat ik hen voorstel, lachen ze gewoon weg. Maar toch hebben onze acties resultaat opgeleverd want de laatste drie jaren is het uitzonderlijk dat ze nog feesten op onze col.                                                                                                                                                                                              Dit weekend was het duidelijk anders en we hadden het kunnen weten: het was vrijdag, de herdenking van de heilige Johannes en dus overal in Frankrijk het feest van de muziek. De discobar werd uitgerold en in alle stilte en in het geniep op de col neergepoot. Zaterdagochtend, bij mijn terugkeer van wandeling, belde Anne de politie en die beloofde een kijkje te gaan nemen. Maar ze bleven spelen hoewel de muziek gedempt klonk. Had het met de politie te maken of was het de stevige westenwind die het geluid de andere kant van de col opjoeg?                                                                                                                                                                                                                 Het weer was voor de feestvierders absoluut een dikke tegenvaller. Zaterdag werd het niet warmer dan 19° en tijdens de nacht daalde het kwik tot 11°. Bovenop was het druilig weer en regende het stevig omstreeks een uur of drie 's nachts. Ik werd wakker om zes uur en spitste mijn oren en hoorde niets. Wanneer ik opstond rond 08.00u deed ik de badkamervenster open en het was, op een paar angstig tsjilpende merels heel rustig. Hielden de ravers  een pauze of had de koude en natte nacht een einde gemaakt aan de fuif? Ik vrees wel dat velen onder hen doornat en bibberend de col hebben verlaten en de organisatie de party voortijdig heeft beëindigd omwille van gebrek aan belangstelling en misschien wel door het ingrijpen van de politie. Misschien waren wij niet de enigen die de wetsdienaars op de hoogte had gebracht want sinds deze week hebben wij nieuwe buren!!

Een koppel landbouwers, uit Saint-Benoit afkomstig, hebben Bordeneuve gekocht. De trouwe lezers weten dat Bordeneuve een paar kleine stallingen en een vervallen huisje zijn op ongeveer één kilometer ten noorden van ons, in de vallei. Hier woonden bij onze aankomst de familie Peylle. Deze mensen zijn ondertussen reeds een zestal jaren geleden overleden en hun dochters hebben de eigendom nu verkocht. Anne en ik wilden aanvankelijk hun grond kopen om gerust te zijn, maar één van de dochters wilde niet aan ons verkopen omwille van onze oude geschiedenis met deze familie. De meesten onder jullie weten waarover ik het heb.                                                  Maar goed, we hebben dus nieuwe buren en ik heb een paar keren met de buurvrouw gepraat deze week. Tijdens mijn ochtendwandelingen kwam zij regelmatig de baan opgereden en omdat ik mijn nieuwsgierigheid niet kon bedwingen sprak ik haar aan als ze met haar wagen halthield. Zij kampeert samen met haar echtgenoot en twee honden in Bordeneuve  want ze starten deze zomer met de heropbouw van het huisje en de stallen. Ze kweken paarden en willen deze zo snel als mogelijk hier in de velden laten grazen. Ze gaan daarom ook al de weides weer in hun oorspronkelijke staat herstellen. Voorlopig is het echt behelpen want comfort is er absoluut niet aanwezig. Ook water is voor hun een probleem. Ze hebben wel een bron maar geen citerne. Gelukkig heeft het dit jaar regelmatig geregend en loopt de bron goed maar naar de toekomst zullen ze zeker het bronwater moeten verzamelen. Zoals gezegd komen ze uit Saint-Benoit en kennen de streek dus zeer goed. Toch zal het voor hen ook een schok geweest zijn om plots in een rave party te verzeilen. Ik zou zeggen: welkom op onze col.                                      

Soms vraag ik mij af of zij misschien de oorzaak zijn van het plotse einde van de party. Ze zijn van de streek en kennen blijkbaar wat mensen uit de omgeving. Misschien wel, misschien niet maar wat ik zeker weet is dat de toekomst van de rave party's op onze col minder zeker is als onze nieuwe buren alles op orde hebben gezet en hun paarden in de vallei zullen grazen. Want paarden en doef-doef muziek gaan niet samen en landbouwers in dit deel van Frankrijk hebben een beentje voor bij de overheid. 

Anne en ik zijn zeker opgelucht en wel om twee redenen:                                                                                                                                                één: onze nieuwe buren zijn maar met twee en de dame heeft mij duidelijk gezegd dat ze, zoals wij, houden van rust en stilte.                      Twee: hun invloed als mensen van hier en als landbouwers is misschien groot.                                                                                                          Voorlopig ziet het er zeer goed uit en blijft onze berg een plaats van kalmte en vredigheid en misschien zullen een paar jonge gasten nog wel eens een poging wagen om te raven maar het zal dan toch wel heel moeilijk worden en besluiten ze dat het sop de kolen niet waard is en zoeken ze elders een nieuwe doef-doef tempel.