Thuis toegekomen vertelde Anne mij dat ze foto's had genomen en dat één van de arbeiders haar had uitgescholden voor het vuil van de straat en haar had afgedreigd. Na een paar bedenkingen over het voorval begonnen Anne en ikzelf onze onderzoeken op internet. We wilden nu voor eens en altijd weten hoe de vork aan de steel zit.

Anne vond wetteksten waaruit bleek dat het département de bermen moet onderhouden maar als er bomen moeten gezaagd worden, zijn ze verplicht om de eigenaar van de grond waarop de bomen zich bevinden, te verwittigen. Het is eigenlijk de eigenaar die de bomen in samenspraak met de arbeiders van het département, moet vellen en dus het hout voor zich houdt. Als de eigenaar niet reageert dan krijgt hij een aangetekend schrijven waarin hem wordt vermeld dat de overheid zich van deze taak zal kwijten. Wat er met de gekapte bomen moet gebeuren, staat niet beschreven. Ik vond een wet uit 1965, die nog altijd van toepassing is, waarin net hetzelfde wordt vermeld.

Ik voelde een beetje wrangheid opkomen en besloot om de volgende ochtend naar het gemeentehuis te stappen om meer duidelijkheid te krijgen. Zo gezegd, zo gedaan. De gemeentesecretaris aanhoorde met verbijstering mijn verhaal. Hij bevestigde dat het werkvolk van het département zo maar niet in het wilde weg bomen mocht kappen op privéterrein. En wat het gezaagde hout betrof dat diende zeker niet voor de grillades voor de sukkelaars, grijnsde hij bij deze woorden. Hij belde dadelijk naar zijn contact bij de bevoegde overheid. Ik hoorde zijn gesprek en wist dadelijk dat wat de mannen van het département "het opkuisen van de bermen" noemde, zeker niet koosjer was. ik begreep dat er zich intern een discussie zou ontspinnen tussen de verschillende verantwoordelijken. 

De gemeentesecretaris haakte in en vroeg mij onze coördinaten door te geven omdat zijn gecontacteerde met ons in gesprek wou gaan. De uitwisseling gebeurde onmiddellijk en ik reed tevreden naar huis. Toch voelden we ons bedrogen door deze werklui die van de gewone man of vrouw, zoals u en ik, stelen om zichzelf te verrijken en dat zelfs doen onder de dekmantel van hun werkgever, de overheid.             Ik was met Anne nog geen uur in de tuin als Wannes  blaffend naar de straattuinpoort liep. Ik volgde hem en zag met verbazing dat twee mannen van de brandhoutbende voor het hekken stonden. Ze kwamen uitleg vragen over ons bezoek aan de gemeente.

De chef van de kliek keek nors en zei kortaf dat hij gisteren toch gezegd had wat ze aan het doen waren en dat alles officieel was. Ik antwoordde hem daarop dat ik geen enkele officiële brief had ontvangen waarin stond dat het département de bermen zou vrijmaken en met de vraag erbij of ze bij dit werk bomen mochten omdoen die op onze eigendom staan. Opnieuw deed de chef er het zwijgen toe. De tweede boodschapper stelde zich hierop voor als gemeenteraadslid van Puivert en wilde hun verhaal nogmaals doen. Ik gaf hem die gelegenheid niet en zei:" Jij zeker zou moeten weten dat er in de wet uit 1965 over onderhoud van de départementale wegen staat dat de eigenaar steeds verwittigd moet worden als er bomen moeten worden gekapt. In samenspraak wordt dan beslist welke bomen en daarenboven is er nergens sprake van dat het département het gezaagde hout mag houden. En wat die drie meter betreft, die zogezegd eigendom zijn van de plaatselijke overheid, dat is een dikke leugen!" Het gemeenteraadslid deed een stap achteruit, keek zijn collega heel lang aan en zweeg ook wijselijk. 

Anne was er ondertussen bij komen staan en vervolgde mijn betoog door te verwijzen naar hun heel agressief gedrag. Het gemeenteraadslid had zijn tong teruggevonden en antwoordde dat ze geen werken meer zouden uitvoeren op onze eigendom maar dat er eigenlijk nog drie bomen in de weg stonden voor hun maaitractor. Die zouden nog geveld moeten worden. Ik knikte en zei dat ik er vroeg of laat wel werk zou van maken.

"Zijn we dan akkoord?" vroeg plots de chef waarna hij zich duidelijk naar Anne richtte en haar met bedelende stem vroeg:                           "Je gaat de foto's dan niet gebruiken?"

"Neen", zei Anne en de delegatie droop af.

De foto's die genomen waren van een zogezegde officiële actie leken plots heel belangrijk. Wij keken elkaar aan en beseften dat de vrachtwagens volgeladen met vers gekapt brandhout nu zeker officiële diefstal waren. Zelfs de gemeente Puivert werkt hier aan mee, allée toch een paar verkozenen. Daarom was de gemeentesecretaris in zijn nopjes met mijn klacht en de melding van de foto's want hiermee kon hij waarschijnlijk zijn interne zaakjes met sommigen regelen. Zijn telefoontje had haar uitwerking niet gemist en onze eigendom zullen deze boze werkmannen van het département de volgende keren wel met handschoentjes aanpakken.